Coaching De Levensbron

Hooggevoelige kinderen (hsk) hebben vaak een negatief zelfbeeld…… 

Had jij dit verwacht?

Ik zie nu ogen bij deze opmerking zo groot als schoteltjes worden.

JA, het is wáár bij veel hooggevoelige kinderen.

Dit wil niet zeggen, dat dit bij jouw kind ook zo is, jij kent je kind het beste, echter het is wel vaak dat zij een negatieve kijk op zichzelf (en de wereld) hebben! (en voordat je het weet, dragen zij die hele wereld op hun nek). 

Hoe kan dat nou? hoor ik je nu als ouder roepen .... 

Hoezo?

Of JA maar ..., dat begrijp ik niet. Of ik doe er alles aan om ze vol vertrouwen in de wereld te zetten. Of ik doe alles voor ze. Of wat doe ik fout? Of ik geef ze alle kansen van de wereld, etc. etc. 

Ik heb al veel antwoorden hierop voorbij zien komen (inclusief mijn eigen vragen, opmerkingen, overtuigingen van vroeger die me lang bezig hebben gehouden).

Kinderen reageren altijd hetzelfde op een afwijzing of je nu hooggevoelig of hoogbegaafd of een “gewoon” kind bent.

Tja, dan meteen de vraag: Wát is gewoon?! Wie kan mij dit zeggen, ik weet het niet.

Een kind is in mijn ogen een kind en dat mag het zo lang mogelijk blijven.

Elk kind is uniek en heeft een eigen manier van opvoeden nodig. Is dat een "gewoon" kind?!  

Bij een hooggevoelig kind is elke reactie veel sterker en komt heftig binnen. 

Hiermee bedoel ik: als kind denk je, dat je iets zo moet doen, of je bent blij met iets wat je hebt gedaan, iets wat je hebt gezegd of gemaakt. Of je bent enthousiast en je wilt iets vertellen of laten zien aan je ouders of aan anderen en dan .... wil er niemand naar je kijken of luisteren. 

Ze zien of horen je niet eens, want ze zijn zo druk bezig met zichzelf of andere zaken. Pengggg En daar sta je dan als (klein) kind!

Dat is heftig voor hen en wát gebeurt er innerlijk bij dat kind(je)? 

In het kort het volgende: een hooggevoelig kind (hsk) voelt dit dubbel binnenkomen en meestal is hun reactie hetzelfde: het kind blijft aandacht vragen, (want een hooggevoelig kind WIL antwoorden, wil gezien en gehoord worden; nog meer dan een “gewoon” kind). Blijft doorgaan... 

Als het toch geen aandacht krijgt of de verkeerde, dan voelt het zich sneller afgewezen als een minder gevoelig kind (dit is één van de kenmerken dat (over)-gevoelig zijn!).  

In hun koppie draaien de raderen volop: Zie je wel ik ben raar, het ligt aan mij, ik doe iets niet goed, niemand begrijpt mij, denkt dat kind(je) dan.

“Ze“ hebben gelijk ("ze" kunnen ouders, broertjes, zusjes, schoolvriendjes, andere mensen zijn, kortom iedereen).

Als je kind daarbij ook nog eens gepest wordt, of zich anders gedraagt (vooral op school anders dan de "anderen"), dan krijgt het kind hier ook nog eens opmerkingen over en blijft dat koppie verder ratelen: ik ben niet normaal, daarom word ik in een hokje geplaatst met een stempeltje erop van wat ik zou zijn! etc. etc. 

En daar gaat het zelfvertrouwen!!! 

Dit is het ergste wat een kind kan voelen en meemaken.

Hier mogen wij als ouders zeker iets aan doen en als je iets opmerkt aan woorden of gedrag bij je kind wat anders is geworden als het voorheen was, let dan op. 

Als je kind ander gedrag gaat vertonen, zoals bijvoorbeeld: 

stiller worden, geplaagd of gepest worden of zelf pest, of zich terug gaat trekken, andere tekeningen gaat maken, drukker wordt en noem maar op, dan speelt er heel wat in dat koppie.   

Zo klein als ze zijn, weten kinderen zichzelf te beschermen en het gevolg daarvan kan zijn, dat ze zich niet meer laten zien, wie ze ECHT in hun hartje zijn.

Zij voelen pijn dubbel zo hard door hun extra gevoelige zenuwstelsel en kunnen daar (nog) niet mee omgaan anders dan hun hartje te sluiten en woedeaanvallen te krijgen.   

Ze sluiten echt hun hart! en als je daar niet alert op bent, kan dit ver gaan.

Dit sluiten van hun hart kan ook gebeuren bij een echtscheiding. Je kind wil loyaal zijn aan beide ouders en weet het niet meer. Je kind gaat zichzelf helemaal terugtrekken of nog ander gedrag vertonen wat het voorheen niet liet zien. 

Probeer met zachtheid, liefde en geduld je kind weer terug te krijgen. Lukt dat niet, dan is het verstandig om hulp in te roepen, want je kind mag vol vertrouwen in de wereld staan. 

Dit zonder vertrouwen in de wereld staan, dat willen en moeten wij voorkomen bij alle kinderen of ze van ons zijn of van een ander. Een kind heeft ook rechten!

Leer je kind als ouder, vooral al jong te vertrouwen op hun eigen sterke vleugels.
Een mooi voorbeeld is een vogel.

Zoals een vogel vertrouwt op zijn eigen vleugels, in plaats van op een tak! Zo kun jij je kind leren vertrouwen op zichzelf.

Onder die sterke vleugels die hen omarmen als gevoelig kind, zit een gevoelige persoontje met alle talenten, intuïtie, behoeftes en vooral hun eigen kunnen.

Het zit er en dat mag naar buiten komen, wat of welke het ook zijn! 

Daarbij kun je als ouders veel doen:
Begin ermee om hun gevoelens serieus te nemen als ze iets vertellen. (Ook al heb je het druk). 
Zij hebben een gemiddeld hoger gevoelsleven dan een kind (hsk)/volwassene (hsp) zonder hooggevoeligheid en dat komt door hun zeer gevoelig zenuwstelsel waar ik het al eerder over had in vorige nieuwsbrieven.

Dit intense gevoelsleven kan zich op verschillende manieren uiten. Bijvoorbeeld in een levendige fantasie, in dagdromen, in overgevoeligheid voor zintuiglijke prikkels, sferen en ook het aanvoelen en overnemen van gemoedstoestanden van een ander. 

Deze (over)gevoeligheid aan prikkels, kan leiden tot heftige drift- en huilbuien, extreem verdriet of vreugde. Zijzelf weten daar niet goed mee om te gaan en als ouder is het vaak ook lastig hiermee om te gaan. Hun reactie is écht geen aanstellerij! 

Het is écht hun ervaring er is iets aan de hand en neem dus die gevoelens serieus.  (overprikkeling). Kijk wat er die dag gespeeld heeft bij je kind. 

"Ja, maar soms stelt mijn kind zich aan", zei een moeder vorige week in mijn praktijk. "Het kan nooit zo erg zijn als zijn driftaanval mij wil laten geloven". 

Nu beste moeder, je kind heeft een driftaanval, omdat het niet tegen te veel prikkels kan. Je kind kan nog niet écht zeggen wat er van binnenaan de hand is. Het enige wat je kind op die leeftijd kan, is enorm boos worden. (Vindt je kind zelf overigens echt heel erg vervelend)!  

Zij voelen dit echt zo hevig wat er speelt bij ze en jij als ouder,  weet en voelt zelf wel, wanneer het “gespeeld” is of als er misbruik van je wordt gemaakt. Dat voel je … ook jij!  
Lach ze in elk geval nooit uit, pest ze niet met hun “overdreven” reactie of gedrag. Nooit, echt nooit! 

Ga onderzoeken hoe je er mee om kunt gaan en wat je op dat moment kunt doen. (zie ook vorige nieuwsbrief).

Het is van groot belang dat ze bij jou als ouder, vriend/in, opa of oma terecht kunnen. Zonder afgewezen te worden.

Zij hebben dit hard nodig, want er zijn niet zo veel veilige plekken voor ze. 

Leer je kind daarom al jong de verantwoording te nemen voor de eigen ontwikkeling!

Leer ze praten over wat er écht aan de hand is, laat ze vertellen (ook als het jou niet echt uitkomt en ook hier geldt: jij kent je kind en weet wanneer het aandacht vragen om "niets" is of dat iets wel echt nodig is). 

Het laten ervaren wat consequenties, gevolgen of reacties kunnen zijn op hun gedrag, dat maakt dat hun creativiteit geactiveerd wordt en dat ze daardoor meer eigen ideeën gaan ervaren over hoe zij met hun gevoeligheid om kunnen gaan. Zoals bijvoorbeeld: wat wel te doen of wat te laten en welke reacties volgen er op. 
Bied je kind hierbij voldoende veiligheid dat is belangrijk.

Probeer het eens uit en deel hier jouw ervaring gastenboek.

Succes en veel plezier op deze ontdekkingsreis.