loslaten vrijgeven
Loslaten, integreren, vrij maken ……….
WAT is in een woord?!
Mensen roepen snel: dat moet je loslaten.
Als het over een kind gaat, een probleem, een item, een collega, altijd moet je weer loslaten, pfffff.
Laat los, laat die puber los, laat dat verdriet los, laat die verslaving los etc. etc. Wat een woord!
Ik ben iemand die slecht kan loslaten, JA, dat is zo, want dat woord bevalt me niet ?
Als ik merk dat er iets is in mij, dan kijk ik of ik iets mag aanpassen (ja, ander woord voor loslaten) ?
Ik onderzoek dan wat er intern mag veranderen, wat ik erbij mag voelen, beleven, ervaren. En als ik voel dat het inderdaad aan de orde is: dán kan ik dat snel en goed aanpassen (al zeg ik het zelf). Want als ik het niet doe, wie wordt er dan wel of niet ongelukkig van? Juist ja, ikzelf.
Ik vertaal loslaten naar “vrijgeven van …”
Vrijgeven is véél meer dan “loslaten”. Iets wat ik in mijn hand heb, kan ik loslaten, dan valt het gewoon op de grond.
Een probleem loslaten, waar blijft het dan? Ook op de grond? Een kind loslaten? Hoe kun je nu je kind loslaten?
Moet je je kind laten struikelen, laten vallen? Laten verdrinken?
Nee, in mijn ogen niet! Het druist in tegen alles wat mijn hart zegt.
Wat dan wel bij pubers of pre-pubers, vragen ouders me dan? Eigenlijk is het best simpel (als je het weet): Een puber wil begrenzing. Een puber wil dat je (heel) ver weg bent en toch (heel) dichtbij blijft. Een puber wil gezien en gehoord worden.
En daarnaast wil een jongvolwassene vooral zijn of haar eigen gang gaan.
En daarnaast wil hij dat jij altijd op de achtergrond bent en blijft om hem of haar op te vangen als hij dreigt om te vallen, alleen zeggen ze dit jou niet ?
Elkaar die ruimte geven en gunnen, dát is vrijgeven. Hier wordt iedereen in huis gelukkig van.
Er komt rust, gezelligheid en verbinding voor in de plaats als je dit kunt toelaten.
Hoe ervaar jij dit?
