Help, hulp bij rouw
Hulp in rouw
Als je een geliefd iemand verloren hebt, heb je volop verdriet. Alles komt op je af, het is enorm veel, weet ik uit ervaring. Vreselijk, waar je overal mee geconfronteerd kunt worden. Je hoofd loopt over, het is één chaos. Er zijn emoties op allerlei gebied en wat kun je ermee?
Wat ik zelf als een gemis ervaren heb, is dat er niemand voor mij zorgde. Iemand die aandacht aan mijn pijn en verdriet schonk op donkere momenten. Op tijden dat ik overvallen werd door verdriet. Als ik iets wilde wat me niet (meer) lukte, ook al was het zo simpel wat ik wilde doen. Als ik boodschappen moest doen, moest koken … gewoon die stomme dingen die ik niet kon opbrengen. Als ik weer eens iets kwijt was. Als ik een formulier moest invullen etc.
In die tijd was ik totaal niet goed in hulp vragen. Heel mijn leven had ik het alleen moeten doen. Mijn innerlijke overtuiging was: ik doe het wel zelf! Als klein kind had ik dat blijkbaar onbewust besloten en dat zette zich heel lang voort. Zo ook toen ik in rouw was.
Ik hoefde van niemand iets te verwachten, ik doe het wel zelf. Ik regel het wel. “Ik”…… Het gevolg was ook, dat ik vriendinnen buiten sloot die me wél wilden helpen. Ik kon hun hulp heel moeilijk accepteren. Hun vragen beantwoorden, want “ik” …. doe het wel alleen!
Alles smeekte om hulp en toch was er ergens een dikke belemmering. Die belemmering was: IK mag geen hulp vragen. Als ik hulp vraag ben ik kwetsbaar en o, jee, dat mag niet! Wat kan er dan wel niet met mij gebeuren?
Wat had ik graag hulp durven vragen. Vroeger en zeker in mijn verdriet om Juriën. Ja, ik durfde het écht niet! Het was zo onbekend voor mij, zo eng, zo not done. Mijn overleving was altijd geweest: hulp krijg je niet, je moet het zelf doen!
Nu vele jaren verder, dus achteraf weet ik, dat het me veel stress bespaard zou hebben.
Dat ik het niet alleen hoefde te doen, wat zou me dat veel verdriet en bergen energie gescheeld hebben. Pfffff.
Herkenbaar voor je?
